Weeskinderen zijn geen verdienmodel
Vanaf het prille begin van WeesWijzer in mei 2007 hebben we nooit subsidie of fondsen aangevraagd. Mochten we dat wel gaan doen, dan zal dat uitsluitend zijn voor het kosten voor het maken van informatiematerialen voor weeskinderen, hun bondgenoten, scholen, welzijnswerk en overheid. En inderdaad, dat betekent dat we onze werkzaamheden in tijd vrijwillig doen en blijven doen.
Deze keuze ligt aan de basis van onze oorsprong. Jojanneke richtte WeesWijzer op in 2007, destijds als project genaamd ‘Blogging for Good’, waarin zakelijke opdrachtgevers (van Jojannekes bedrijf in online communicatie) een goed doel konden kiezen waaraan een percentage van de omzet geschonken zou worden. Destijds waren dat twee goede doelen op het gebied van dierenzorg en milieu, én het prille project WeesWijzer. Vrijwel alle opdrachtgevers kozen WeesWijzer, omdat het de persoonlijke achtergrond van Jojanneke was: wees geworden op haar veertiende.
De gedachte om te ‘verdienen aan weeskinderen’ stond haar tegen. “Als ik eraan terugdenk en dan met helpers te maken zou krijgen van wie ik zou weten dat ze verdienden aan mijn wees-zijn, dan schuurt dat. Ik wil daarom ook niet ‘verdienen aan weeskinderen’. Maar ik kan wél verdienen VOOR weeskinderen. Daarom krijg ik inderdaad géén salaris uit WeesWijzer, en dat blijft zo. Ik schenk ik zelf in tijd, en soms dus ook een percentage van mijn zakelijke omzet. Ik wil nooit het risico lopen dat een weeskind denkt: “jij verdient aan mijn leed".
Afgelopen weekend zijn we verrast door een lief bruidspaar door donaties tijdens hun trouwdienst. Met het geschonken bedrag van vooralsnog 940 euro kunnen we een begin maken met de productie van informatiematerialen voor scholen. Hier zijn we enorm dankbaar voor.
“Weeskinderen zijn waardevol. Maar geen verdienmodel.”